Ik las een ergens op social media een stukje over het maken van keuzes met betrekking tot het veranderen van gedrag om problemen op te lossen. Heel zwart wit stond er dat het je eigen keuze is als je niet wil veranderen en het dus jouw eigen schuld is als je problemen hebt. Hoe komt dit bij jou over?

Ervaring

Mijn ervaring is dat de wil om te veranderen er vaak juist wél is, maar de angst óm te veranderen meestal zo groot, dat de stap te spannend is om te zetten. Dan gaat het om willen versus kunnen. Het is vertrouwd om op jouw manier met situaties om te gaan al ben je je ergens bewust dat het niet helpend is. Al ervaar je dat de energie die het kost je opbreekt en kun je hiermee mensen bij je wegduwen. Al voel je je vaak alleen in je worstelingen. Wat kan het je eenzaam, somber, verdrietig en zelfs wanhopig maken. Wat zou je graag anders willen… toch?

Angst

Herken jij je hierin? Herken je dit, als je zelf hulpverlener bent, bij de mensen die bij jou terecht komen in hulpverlenersland? Hoogstwaarschijnlijk zit er (onbewust) die angst. Angst voor confrontatie, angst omdat ze niet weten hoe anders met (onbewuste) dieperliggende pijn en verdriet om te gaan. Deze angst zorgt er uiteindelijk voor dat mensen lang alleen blijven worstelen en problemen verergeren. En ja, helaas gebeurt dit ook binnen hulpverlenersrelaties waar geen (volledig) vertrouwen is. Er ontstaat een vicieuze cirkel en uiteindelijk vaak zelfs een crisissituatie. Veel cliënten hebben met deze angsten te maken. Wat is het belangrijk dit te beseffen, juist ook als hulpverlener en dit niet af te doen als “geen ziekte-inzicht” of “niet willen.”

Schaamte

Ik werd het me een tijdje geleden weer extra bewust tijdens een kennismakingsgesprek met cliënten. Gedachten dat je zwak bent als je hulp zoekt, dat je niet wilt zijn als mensen uit je familie en schaamte voor de mensen om je heen kwamen daarbij ook naar voren. Ik dacht aan de periode dat mijn eerste doorverwijzing naar de ggz eerst nog zes weken op de piano stond te wachten… En toen ik dan uiteindelijk in 2007 met veel angst en spanning de stap nam om de telefoon te pakken waren er nog geen wachtlijsten van 9 tot 12 maanden…

Vertrouwen

Wat kan het lastig zijn om te vertrouwen. Wat zijn veel mensen al vaak afgewezen en keer op keer teleurgesteld; wat hebben ze vaak al veel pijn meegemaakt. Wat is het belangrijk tijd te nemen voor geruststelling en juist te vertellen dat er niks geks is aan hulp zoeken, maar dat dit juist oersterk is en vooral: Je bent niet gek! Oprechte aandacht voor jou als mens. We zijn tenslotte allemaal gewoon maar mensen…

#ggz #angst #trauma #keuzes #wachtlijsten #aandacht #vertrouwen #traumatherapie #traumatherapeut #lichaamsgerichtetherapie #psychosocialetherapie #psychosocialehulpverlening #vertrouwen