De laatste tijd lees ik steeds vaker van (jonge) mensen die willen kiezen voor euthanasie, zodat ze op een wijze kunnen overlijden die beter zou zijn dan suïcide plegen. Ze voelen zich wanhopig en kunnen niet leven met de pijn van wat hen is aangedaan of is overkomen. Wat word ik verdrietig van dit soort berichten, maar wat begrijp ik ze goed. Wat voelen ze zich eenzaam in hun gevecht. Wat is het gevecht met de pijn intens en heftig. Het is overleven en wat kost dat veel, zoveel dat het alles overspoeld en uitzichtloosheid en wanhoop overblijft. Als alle hulp te laat lijkt, als je je niet begrepen voelt, als je misschien wel van het kastje naar de muur wordt gestuurd. Als alle goedbedoelde interventies niet lijken te helpen…

Geluksgevoel

Afgelopen zomer hoorde ik onze 2 jongste meiden samen bezig in de tuin. We gingen niet met vakantie, we vierden ons kampeerfeestje in eigen tuin. De meiden gingen aan de slag met schoonmaken en opruimen van de tent. Ik hoorde ze samen kletsen en interesse tonen in elkaar. Een geluksgevoel viel op me en ik bedacht hoe gezegend ik ben dit mee te kunnen maken en er van te kunnen genieten! De liefde onderling, de band, de genegenheid en liefde die ikzelf als kind zo gemist heb, de onveiligheid, zorgden ervoor dat ik jarenlang niet meer wilde leven. Dat ik wanhopig was en geen toekomst voor me zag. Het enige wat ik voor me zag was de dood. Zelfs ondanks die mooie, lieve mensen om mij heen…

Onvervulde wens

Ik besefte plotseling dat ik deze heerlijke momenten allemaal gemist zou hebben als mijn wens was vervuld. Dat zij mijn liefde zouden gemist hebben. Mijn liefde voor hen is zo groot, ik kan het weer voelen en ik kan het ze volop geven. Het stemt me zo dankbaar. Als je dan als moeder hoort dat ze toch maar het liefst “lekker thuis” zijn, “gewoon omdat jij daar bent, mam” of de jongste bidt: “Dank U wel dat ik in zo’n fijn gezin mag wonen” dan stroomt mijn hart over en stromen mijn ogen vol.

Er is Hoop

Ik zou het van de daken willen schreeuwen: ”Er is hoop!” Ook al denk jij van niet. Ook al voelt het voor jou als ongelooflijk ongrijpbaar. Ook al ben jij de wanhoop nabij. ER IS HOOP! Voor mij persoonlijk is dat ook God. Hij is mijn houvast en ja, ook ondanks de meest verschrikkelijke dingen die ik meemaakte. Hij was daar. Al begreep ik er niets van, had ik zoveel (waarom) vragen en was ik regelmatig boos en opstandig. Hij droeg, maar dat zag ik pas veel later…

Geef niet op

Geef niet op! Zoek iemand die jou écht begrijpt, eis niet teveel van jezelf, wees mild naar jezelf; ja, ook naar die donkere, wanhopige, moedeloze gedachten, al maken ze je bang en eenzaam. Ze hebben een dieperliggende oorzaak die je mag ontdekken met de juiste hulp. En ook al geloof je dit nu misschien niet: Je bent geliefd, je bent waardevol en je bent het waard om te leven!

#suïcide #euthanasie #leven #trauma #wanhoop #eenzaamheid #waardevol #geliefd #gedicht #mijnkinderen #herinnering #traumatherapeut #pychosocialehulpverlening #therapie #2BeLoved #love #Krabbendijke #morlodestraat28 #magikervoorjouzijn?