Ruim 1,5 jaar mocht ik met jou meelopen op je levensweg. Jij in jouw wereld, ik in de mijne. Geduldig luisterde ik steeds weer naar jouw verhalen, waarbij het hier en nu en jouw denkwereld door elkaar heen liepen. Waar verleden en heden met elkaar vermengd waren.

Veilige wereld

Verhalen waaruit ik steeds meer kon opmaken welke verschrikkelijke dingen je als jong kind al meemaakte en hoe je je daarvan afsplitste… toen, als 6 jarig jongetje, was er al, zoals jij het zelf noemt, het uittreden uit je lichaam. Stukje voor stukje begreep ik meer van jouw levensverhaal en van de veiligheid die jij ervaart in de wereld die jij voor jezelf gecreëerd hebt.

Boosheid

Soms was je erg boos en schreeuwde je tegen me. Ook dat mocht, binnen de grenzen die ik eerlijk met je kon bespreken. Boosheid mag er ook zijn en wat zit er vaak diep verdriet onder en machteloosheid. Helaas kwam dit ook voort uit eerdere beslissingen van anderen waar jij en ik nu geen invloed meer op hadden…

Eerlijkheid

We bespraken in alle eerlijkheid het verschil van onze werelden. Ik vertelde eerlijk dat ik lang niet alles kon begrijpen, omdat ik het niet als jou kon ervaren. Maar ik vertelde ook dat ik jou niet anders zag dan als een prachtig mens en dat het niet uitmaakte als we soms dingen anders zagen.

“Hersenziekte”

Ik vroeg je eens: “Zou je nog zonder deze wereld kunnen en willen?” Jouw “nee” kwam direct, en eerlijk gezegd weet ik niet of het mogelijk zou zijn op jouw leeftijd, na zovele jaren het stempel “schizofrenie” te dragen. Jarenlang ben je vanuit dit stempel gezien en behandeld; als gevaarlijke persoon met een hersenziekte en afhankelijk geworden binnen een systeem. En ja, er zijn gevaarlijke situaties geweest die heftig waren en je hebt eerder keuzes gemaakt waar ik niet achter sta, alleen zie ik ze in de context van… en in relatie met zoveel andere omstandigheden…

Afscheid

En toen kwam het moment dat we afscheid moesten nemen. We hadden afgesproken samen ergens koffie te drinken. Je stond me al op te wachten en had een aantal (ook zelfgemaakte) cadeautjes klaarliggen die ik écht mee moest nemen. Misschien vond ik dat nog wel moeilijker dan jij, want weet je, ik geef veel om je en ga jou en jouw verhalen missen. Je vertelde dat je me ziet als een dochter en dat ontroerde me. Liefst wilde je me de sleutel van je huis geven, want dan kon ik altijd binnenlopen; jij alleen mag dat, zei je. En zo moesten we écht afscheid nemen. Ik vroeg je of je een knuffel wilde en kreeg drie dikke zoenen op mijn wangen. Met gemengde gevoelens reed ik weg en zwaaide jij me uit…

#trauma #afscheid #nabijheid #relatie #bijzondermooimens #traumatherapie #traumatherapeut #lichaamsgerichtetherapie #psychosocialehulpverlening #psychosocialetherapie

Ps. Ik vroeg hem of ik iets over hem mocht schrijven en hij gaf aan dat dat goed is.